Θυμάμαι το Χτες

Θυμάμαι το χτες, σε ώρα πανάγια·
μακριά κάθε πόνος καραβιών τα ναυάγια.
Το βοσκό, τα αρνάκια στου βουνού μας τα πλάγια
ζωγραφιά ιερή δοσμένη στα Άγια.

Τον παπά στο ξωκκλήσι σαν ονείρου ανταύγεια
να ευλογάει το πλήθος, με μυρτιές και με βάγια.
Κάθε στέγη να κρύβει κι από μια κουκουβάγια
φυλαχτάρι του χτες, σπαρμένο με μάγια.

Τα τραπέζια στρωμένα, σωρό τα προσφάγια,
οι καρδιές να χορταίνουν, κι άλλα, κι άλλα τα σφάγια.
Τα πουλάκια να φεύγουν, στις βροντές και στα σκάγια,
μου θυμίζουν το χτες, την καλή μου Μενάγια.

Του Νίκου Κότσικα

Του Ποιητή Νίκου Κότσικα, ο οποίος υμνεί την Απλή Ομορφιά που βλέπουμε γύρω μας. Λάτρης των Πραγμάτων της καθημερινότητας, τα αναδεικνύει, τα εξαγιάζει και τούς δίνει λόγο κι αιτία για να τα υμνεί! Πρωτόλυο το ποίημα που παρουσιάζουμε σήμερα, ωστόσο ας το δουν οι νέοι, εκείνοι που κατατρύχονται με την- (και πνίγονται εν πολλοίς μες στην-) άρτια τεχνοτροπία. Δεν χρειάζεται άρτια τεχνοτροπία πάντα, ειδικά όταν υπάρχει πηγαίος λόγος κι αιτία. Όταν υπάρχει, συνάμα, αληθινότητα και υγιής αντίληψη των πραγμάτων - δηλαδή με μια λέξη: Λεβεντιά! V.M.!