Το ντο-ρε-μι

Μέσ’ από ’κείνο της χαράς το λάγνο μαρασμό,
μέσ’ απ’ αυτά τα κλάματα σε νότες ευτυχίας,
βυθίζομαι ανελέητα μες τον απελπισμό,
και γίνομαι το «ντο-ρε-μι» εγώ της δυστυχίας.

Εκεί που θλίβει η συντριβή κάποιων μεγάλων βράχων,
κει που πονεί το πέσιμο κάποιων αετών μονάχων.
Στο θάνατο της ανθρωπιάς, στο σπαραγμό της μάνας
και τον αχό τον πένθιμο λυπητερής καμπάνας.

Στο μαρασμό των γιασεμιών και των απελπισμένων,
και μες την εγκατάλειψη της γης των πονεμένων,
στο γλυκαχό της θάλασσας, κει που λαλούν τ’ αηδόνια,
σ’αυτούς τους δύσβατους καιρούς στης αρνησιάς τα χρόνια,
στη σύλληψη της γνώσεως, στης νόησης τα πλέρια,
στων άτυχων ειρηνευτών τ’ αθώα περιστέρια.

Μέσ’ από κείνο της χαράς το λάγνο μαρασμό,
μέσ’ απ’ αυτά τα κλάματα σε νότες ευτυχίας,
βυθίζομαι ανελέητα μες τον απελπισμό,
και γίνομαι το «ντο-ρε-μι» εγώ της δυστυχίας.

Της Νίκης Μιχαήλ Κατσικάδη (Προφίλ)