Φαντασία

Σύννεφα πλέουν στο γαλανό ουρανό,
κλέψανε τα όνειρά μου και θρηνώ.

Τούς είπαν κι απ’ το παραθύρι φύγανε
και στο βελούδο το λευκό τους, πήγανε.

Μια τα φωνάζω εγώ πάλι και πάλι,
μια τα θωρώ με συννεφένια κάλλη.

Δες τε, περνούν δυο-δυο, τρία-τρία μαζί,
καθένα λάμπει όταν με τ’ άλλο ζει.

Μ’ αν χωριστούν, το κλάμα τους, αλίμονο,
γίνεται κρύα βροχή στο μεσοχείμωνο.

Τρέχω να τα μαζέψω τα όνειρά μου,
διάφανες χάντρες που κυλιούνται χάμου!

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com