Ελπίδα

Οι λυπημένες ώρες της βροχής,
κοπέλες με τις στάμνες τους στον ώμο,
που πάνε, αργά, στην άκρη της σιωπής,
και τις αδειάζουν στ’ ουρανού το δρόμο.

Πόθοι στο τζάμι της υπομονής,
κυλούν τα δευτερόλεπτα στους δείκτες,
υφαίνουν ατελείωτα, θαρρείς,
ξημέρωμα, στου σκοταδιού τις νύχτες.

Μύρα του κόρφου, άνθη πασχαλιάς,
ανταύγειες από Άνοιξη αχνίζουν,
σκορπούν τα σύννεφα της ερημιάς,
στο βλέμμα, στάχυα ελπίδας κυματίζουν.

Αιθάλη απ’ το βωμό της λησμονιάς,
θυσία, στου Καλοκαιριού τη λαύρα,
ν’ ανθίσουνε τα κλώνια της καρδιάς,
από της πρωινής δροσιάς την αύρα.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)