Ώρες χωρισμού

Κλαίουσες ιτιές λυγίζουν˙ είν’ του χωρισμού οι ώρες,
σαν ψυχές και κρίνα βγαίνουν στις νεροσυρμές τη νύχτα.

Ατελείωτα ρυάκια θλίψης, ήπιανε στο βάλτο,
έγιναν χλωμές νεράιδες, δάκρυα, μαργαριτάρια.

Άσπρες του χιονιού νιφάδες, σταλακτίτες στα περβάζια,
έσκυψαν να δουν τον ήλιο κι έλειωσαν απ’ την αγάπη.

Κύλησαν με το ποτάμι ως την άκρη της ελπίδας,
- ξέπλεκα μαλλιά στους ώμους - τις παρέσυρε, και πάνε.

Ώχρας λυγισμένα στάχυα φύτρωσαν στην όχθη πέρα,
στης υπομονής τον κάμπο, Άγγελοι να τα θερίσουν.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)