Ελεγεία του Πρίαμου (Ναρκωτικά)

Αγαπημένοι δρόμοι, που σας περπάτησα παιδί,
στα βήματά μου γεύτηκα χαρές της εφηβείας,
τρύγησα μέλι τη ζωή, μέθυσα ευτυχία,
κι άνοιξα τις φτερούγες μου σε ποθητά παλάτια.

Επάνω στα λιθόστρωτα,
πολύτιμα πετράδια οι αναμνήσεις, ζωντανές, μα πίσω απ' το χρυσάφι
δούρειο άτι πρόβαλε –μια νοθευμένη σκόνη,
που έφερε τον όλεθρο και πάει ο ανθός του τόπου.

Κι αν βασιλιάς αξιώθηκα, με τέκνα τιμημένα,
τώρα τα βλέπω γύρω μου σαν θερισμένα στάχυα.
Βουβά θρηνώ, με οιμωγές, δεν ευωδιάζουν πάλι,
κι ένα ραβδί μ' απόμεινε παρηγοριά μονάχη.

Βαριόμοιρα και άτυχα, κανείς δεν αφουγκράστηκε το παραμιλητό σας.
Κλείναν τα μάτια, βιαστικά, περαστικοί διαβάτες,
μη λερωθεί το βλέμμα,
συμπόνιας χάδι ούτ' ένας, ποτέ, δεν καταδέχτηκε.

Αδιάφορο τους είναι, που ανθισμένα, τρυφερά βλαστάρια μαραθήκαν
και τα κεντρίσαν μέλισσες.
Μοίρας αδράχτι-ριζικό; Άοπλοι δολοφόνοι;
ή άχαρης ζωής κενό, αλώσανε τη νιότη;

Χαράματα-εξίμισι. Ουρλιάζουν οι σειρήνες και αλυχτούν σαν τα σκυλιά.
Γεμίσαν τα καμιόνια
κουφάρια, βέλη-σύριγγες, καθάρια νάν' η πόλη,
πριν τις γραβάτες βάλουνε κύριοι κι αφεντάδες.

Μελλοντικοί αυτόχειρες, αιθέριες υπάρξεις,
στο σύθαμπο του ορίζοντα, προσμένουν κάθε δείλι,
κι εμείς μακάριοι, απαθείς, χωρίς σταλιά ευθύνης,
νίπτουμε χέρια και καρδιές, αμέτοχοι Πιλάτοι.

Έκπτωτοι άγγελοι, θαρρείς,
με πετρωμένα δάκρυα και ήσυχη συνείδηση, μοιρολατρούμε, δήθεν,
μα δεν αρκεί, ας τρέξουμε, κι όσους μάς απομένουν
να σώσουμε απ' τη σκλαβιά χαμένων παραδείσων.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)