Ρόδο Αμάραντο

Όταν εσύ χαθείς, μέσα στη στάχτη της νυχτιάς
έν' άλικο τριαντάφυλλο στο στήθος μου θ' ανοίξει
–λαβωματιάς ανθός που στο ρυάκι της πληγής
θα πίνει να δροσίζεται, αντί νερό, με αίμα.
Καθώς η νύχτα, τούλινα και μεταξένια πέπλα
μαζεύει αργά και χάνεται σιωπηλά στο θάμπος,
πέφτει η πάχνη της αυγής και κρυσταλλένιο κάνει
το ρόδο, που αμάραντο παντοτινά θα μείνει.
Κι αν στέρεψε η πηγή, δροσιά το γλυκοχάραμα
για όλα τ' άνθη έχει. Θε νά 'ρθουνε για στήμονες
ξανά οι πεταλούδες και θα γευτούνε τη χαρά
να πάρουν το ανθόμελο, νέκταρ για να μεθύσουν.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)