Λίγες γραμμές στον ποιητή

Λέγε ποιητή, όσα ψυχανεμίσθηκες
και ψάρεψες κοράλλια
στης μέθεξης τον ίστρο τον τρανό
και λούσε των ανθρώπων τη ρουτίνα.
Ναι, στόλισ' την και ξύπνα τον ρυθμό
αλέγρα, δυνατά, παράταιρα,
αιρετικά κι αντρίκια.
Κέντρα το βόλεμα, την νάρκη, την αρρώστια
στην ομορφιά σημάδεψε τη ρότα
και δούλεψε για της καρδιάς
μα και του νου τη φλόγα.
Πύρωσε αισθήσεις,
γέννα όνειρα,
πολέμα ασχήμια ή ζωές στα χαμηλά.
Μη λογαριάζεις όταν λέν' παραπονιάρικα
όσοι αγνοούν, μη έχοντες φτερά
πως των Μουσών δεν είδανε το έργο
γιατ' ομορφιά δεν γεύτηκαν καμιά.
Φυλάγεται σε λίγους το πετράδι
που στίλβει και εκπέμπει
χίλιες τις γλώσσες του φωτός
και θέλει μάτια χίλια να ρουφούνε
ακτίνες και οράματα κι αντικατοπτρισμούς
σα σφαίρα μάγισσας που φέρνει
πάνω στη γη τους όποιους ουρανούς.
Αμέριμνος να είσαι ποιητή
μ' αντένα κι ανοιχτές κεραίες
σε κύματα άγνωστα, σε ψίθυρους καινούριους.
Να στέκεσαι πάντα διαλεχτής
και μόνο τα όμορφα π' αξίζουν να στοιχειώνεις.
Τότε ακόμη και αυτοί
που εσένανε αγνοούν,
την ομορφιά που έχτισες
για κόρη τους θα πούνε.
Αυτή είναι η νίκη των Μουσών!

Μίλα ή σιώπα φωναχτά
σαν να 'σαι στόμα τ' Απείρου.

Είναι ο προορισμός σου.

Του Αρχιμανδρίτη Κωνσταντίνου Μάξιμου