Ο τόπος μου (Πελασγία Φθιώτιδας)

Στην αγκαλιά της Όθρης, περιστέρι, λευκό, με τις φτερούγες ανοικτές,
από ψηλά τη θάλασσα αγναντεύεις, κι αγέρι σε χαϊδεύει απ' τις πλαγιές.

Ατέλειωτο μελίσσι ο κάμπος γύρω, μια ασημένια λίμνη από ελιές,
τις μαυρομάτες κόρες τους τρυγάνε, απ' της αυγής το θάμπος, κοπελιές.

Μοσχοβολιές από μακριά γνωρίζω: βρεγμένο χώμα, λάδι, και ψωμί,
ζεστό, σαν καλημέρα των γειτόνων, γλυκό, καθώς της μάνας η ευχή.

Ο ήχος της καμπάνας όπως τότε, ίδια η αυλή στο πέτρινο σχολειό,
αγνές μορφές δασκάλων και προγόνων μού υγραίνουνε τα μάτια, σαν σε δω.

Με σένα τη ζωή άρχισα εντός μου, και πρώτα εδώ αντίκρισα το φως,
μητέρα Πελασγών έχω πατρίδα, του Αχιλλέα είμαι αδελφός.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)