Του χειμώνα το κάλεσμα

Όλα του κόσμου τα χρώματα,
διαβάθμιση πήρανε γκρίζα.
Λες κι ο χειμώνας, αυτόματα,
της γης φόρεσε την κορνίζα.

Γέρνουν στο φύσημα του άνεμου,
τα δέντρα, τα σπίτια, οι διαβάτες.
Τώρα και τα όνειρα πάνε μου,
που αγάπης κρατούσαν απάτες.

Δάκρυα, ποτάμια μου βρόχινα,
καθόλου μην νοιάζεστε μένα.
Παίρνει ο ουρανός την απόχη, νά
και νέφη σωρό έχει πιασμένα.

Θέλουν τα τζάκια τα ξύλα τους,
τα κρύα δειλινά τη φωτιά τους.
Σκαν τα κορίτσια απ’ τη ζήλια τους,
γιατί δε σκορπούνε θανάτους.

Τρέχω ο τρελός προς τις σκάλες, μα
το χιόνι πυκνό σε σκεπάζει.
Κι είν’ του χειμώνα το κάλεσμα,
αυτό που μακριά μου σ’ αρπάζει...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com/