Μεσάνυχτα και σού μιλώ

Μεσάνυχτα και σού μιλώ,
με κόκκινη φωνή,
τα χείλη σου γλυκοφιλώ,
που ’ναι άσπρα σαν πανί.

Αλήθεια τι με πότισες
κι αποβραδίς ξερνώ,
αγάπη που δε ρώτησες,
τι κάνω, πώς περνώ.

Τα πέπλα ρίχνεις στα μαλλιά,
του γάμου, που σού πάν’,
άνθη των τάφων μια αγκαλιά,
σε μαύρο σελοφάν.

Πόσες φορές ξαγρύπνησα,
για να σε ξαναβρώ,
δεν έφαγα, δε δείπνησα,
δεν έκανα σταυρό.

Μεσάνυχτα κι εσύ πετάς,
στη μέση τ’ ουρανού,
σαν άγγελος με χαιρετάς,
με σαλεμένο νου.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com/