Not green enough

Γράφει ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος

Το πράγμα δε λέει να «στρώσει», εδώ στον αττικό πολυκατοικιώνα. Αν τον κοιτάξεις από ψηλά, δεν είναι ν’ απορείς που οι πάντες εκεί κάτω είναι φυτίλια αναμμένα. Η εντολή μοιάζει να ήρθε από πολύ ψηλά. «Τσιμέντο να γίνει», όπως άκουσα να λέει και ένας συμπαθής ιατρός απ’ το κανάλι των Οικολόγων. Μετά την «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», σειρά έχει η «πόλη που δεν αδειάζει ποτέ». Αγαπητοί συμπολίτες, που το παιχνίδι νομίσατε ότι παίζεται εδώ, δε μας φτάνει ο κουβαλημός τόσων και τόσων στην πάλαι ποτέ πόλη του Περικλή, πρέπει να ανεχτούμε και την ανάγκη σας για οδήγηση στο κέντρο;

Είναι μεσημέρι και κατεβαίνω πεζός τη Σκουφά. Λίγο πριν τα Εξάρχεια, χαζεύω στα δεξιά μου κάτι ακτιβιστές με προβληματισμούς «πρασίνου», να φυτεύουν διάφορα φυτά σ’ ένα οικόπεδο. Μια τύπισσα με πράσινο-χακί μπουφάν κερδίζει την προσοχή μου. Στο βάθος, τα υπόλοιπα μέλη της φυλής ντυμένα στα γκρι και στα χακί. Μοιάζει να νιώθει πολύ καλά που σκαλίζει το χώμα γύρω απ’ το φυτό μ’ ένα τσαπί. Σίγουρα η μαμά της θα είναι περήφανη που έβγαλε τέτοιο παιδί. Μου ’ρχεται να της πω ότι θα προσέφερε πολύ περισσότερα στον πλανήτη αν δεν ξανάμπαινε στο αγαπημένο της αμάξι για να πάει να δει Ταρκόφσκι, Παρασκευή βράδυ στο Δαναό. Αλλά σκέφτομαι πως δεν οπλοφορώ κι έτσι, απλά τη χαζεύω. Η φυλή στο βάθος, με παρατηρεί. Το ίδιο κι εγώ αυτούς. Από μικρός είχα ένα θέμα με τα σύνολα. Νομίζουν ίσως πως είμαι ινστρούκτορας ή, τέλος πάντων, ο «εχθρός». Δεν έχω καμιά τέτοια διάθεση· είμαι απλά κάποιος που του αρέσουν οι γκόμενες που παίζουν με χώματα. Ωραία η μόδα των δενδροφυτεύσεων, μα είναι σα ν’ αφήνεις ένα μπουκέτο λουλούδια πάνω σε τάφο. Όχι αρκετά πράσινη σκέψη, ε;

Καθώς αφήνω πίσω μου το ακίνητο κίνημα, σκέφτομαι τα γήπεδα ποδοσφαίρου στις ταράτσες των πολυκατοικιών του Mordillo, την πράσινη κόλαση στις περιπέτειες του Storm. Το πράσινο για τους ανθρώπους της γενιάς μου ήταν ένα χάρτινο ντεκόρ – μια φαντασίωση. Ένα προαστιακό αξεσουάρ γύρω από μια κυβιστική βίλα ίσως. Όχι αρκετά πράσινο, ε;

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δεν αξίζουμε περισσότερο πράσινο. Αλλιώς τι θα ’χουμε να προσδοκάμε σαν κλείσουμε τα μάτια, απ’ τον αληθινό παράδεισο; Η μέρα στην πόλη θα τα πάρει όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο στάσιμο από την κυκλοφορία στο δρόμο. Μια ψηλή περαστική στην Πατησίων, σφίγγει την τσάντα της μόλις περνάω από δίπλα. Το μόνο που δε θέλω απ’ αυτήν, εντωμεταξύ, είναι η τσάντα της. Άσχημη πόλη γεμάτη από κτίρια πολιτισμού. Σταθείτε όμως, υπάρχουν κι ευχάριστα: Δύο μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες πάνε για φούντο.