Ο Περσέας στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων

Τη Θήρα χώριζε στα δυο ο Ηρακλής
και κολοσσός ερημικός μπροστά μου ορθωνόταν.
Γι' άγνωστα θάματα, γαλάζια ωκεανίς,
ρηχός ο Κένταυρος κι η Μέδουσα μαινόταν.

Πιες μου τις στάλες τ' αθανάτου, στάλες τρεις,
κει που μαραίνονταν, χρυσή ξαναγινόταν.
Κυρά του δάσους και βασίλισσα της γης,
τη συννεφιά της ν' απλωθεί ονειρευόταν.

Τιτάνας μπρούτζινος, γίγας γυαλιστερός,
του βρόντου οι σύνεδροι μαζί μου τα 'χουν βάλει.
Κι είμαι στην κούνια μου, μιανής μοναχογιός,
φυγαδεμένος στην ευχή του Μαϊστράλη.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

(Από το βιβλίο του, "Σφαγή στ' ακρογιάλι της ηδονής" - Εκδόσεις Mini Book). V.M.!