Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Ω, Θεέ μου, πόση ερημιά! Πόση οδύνη να βρίσκεσαι μόνος, ολομόναχος στον κόκκινο βράχο! Οι κάκτοι τριγύρω, γιομάτοι αγκάθια, χύνουν το γάλα τους για να το πιεις. Μη!... Μην ακουμπήσεις τα χείλη σου! Θα σε τρυπήσουν τ’ αγκάθια. Μια μουσική μακρινή ακούγεται· μοιάζει λίγο με τη μουσική του κινηματογραφικού έργου «ο καλός, ο κακός και ο άσκημος»! Εσύ είσαι ο άσκημος, πέρα για πέρα…
Πού να χαθήκανε τόσες ψυχές; Άραγε δεν αξίζανε να πατήσουν κι αυτές τον καυτό τούτο βράχο; Άραγε να φοβηθήκανε; Καίει ο βράχος τις σάρκες σου! Κολλάν τα χέρια και ξεφλουδίζουνε σαν γαντζωθείς πάνω του! Μα, τι διάβολο; Χάθηκαν οι «αντρίκιες ψυχές»; Οι γυναικείες κι οι αντρικές «αντρίκιες ψυχές»; Και, τέλος πάντων, εξαφανίστηκαν εντελώς απ’ τον κόσμο οι βρεγμένες πετσέτες και τα πανιά;
Ναι, απαντά ο δειλός, δεν υπάρχουν. Κι ο παράτολμος, κάνοντας ανάποδο αντίλαλο, υπάρχουν-υπάρχουν! Μόνο που παραγνωρίζει, ο παράτολμος, το γεγονός πως με τα πανιά, μόνο παντιέρες φτιάχνεις. «Άμα δε βρέξεις πόδια, δεν τρως ψάρι» μουρμουρίζουν στο μόλο οι ψαράδες. Με την αρμύρα στις αμασκάλες τους. Που τούς τρώει τα σωθικά και μικραίνει το προσδόκιμο της ζωής τους… Οι ψαράδες ξέρουν…
Ποιοι να ’ν’ αυτοί που ξαφνικά πλησιάζουν; Πόσοι είναι; Ένας ή συρφετός; Σκόνη σηκώνουνε με το ποδοβολητό τους! Με τον καλπασμό τους τρομάζουν τα όρνια! Αλτ! Σταθείτε!... Για πού το βάλατε ανέμελα; Σε τόπο αναψυχής θαρρείτε πως πάτε; Στον τόπο της σφαγής της ίδιας, άμοιροι, πάτε! Αδιαφορείτε για τη θανή σας; Για τα επερχόμενα παθήματα; Οιδίποδες!... Φευ, φεύγετε γρήγορα!
Κι ύστερα πάλι μένεις μόνος. Στο καταραμένο τοπίο… Καλείς – υποκριτή! – κι άλλους να σε συντροφέψουνε. Αλλά στερείσαι ακόμα και τα στοιχειώδη: Το γνώθι σαυτόν! Το πιο στοιχειώδες στερείσαι. Τι σε νοιάζει όμως! Εσύ, τραγουδάς! Λες το τραγούδι σου, να τ’ ακούν τα κοράκια. Τα μαύρα αρπαχτικά που πετούν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Οσμίζονται το αίμα σου… Σύντομα, θα ξεσκίσουν τις σάρκες σου…
Αυτά, ποτέ δε βιάζονται…
Πού να χαθήκανε τόσες ψυχές; Άραγε δεν αξίζανε να πατήσουν κι αυτές τον καυτό τούτο βράχο; Άραγε να φοβηθήκανε; Καίει ο βράχος τις σάρκες σου! Κολλάν τα χέρια και ξεφλουδίζουνε σαν γαντζωθείς πάνω του! Μα, τι διάβολο; Χάθηκαν οι «αντρίκιες ψυχές»; Οι γυναικείες κι οι αντρικές «αντρίκιες ψυχές»; Και, τέλος πάντων, εξαφανίστηκαν εντελώς απ’ τον κόσμο οι βρεγμένες πετσέτες και τα πανιά;
Ναι, απαντά ο δειλός, δεν υπάρχουν. Κι ο παράτολμος, κάνοντας ανάποδο αντίλαλο, υπάρχουν-υπάρχουν! Μόνο που παραγνωρίζει, ο παράτολμος, το γεγονός πως με τα πανιά, μόνο παντιέρες φτιάχνεις. «Άμα δε βρέξεις πόδια, δεν τρως ψάρι» μουρμουρίζουν στο μόλο οι ψαράδες. Με την αρμύρα στις αμασκάλες τους. Που τούς τρώει τα σωθικά και μικραίνει το προσδόκιμο της ζωής τους… Οι ψαράδες ξέρουν…
Ποιοι να ’ν’ αυτοί που ξαφνικά πλησιάζουν; Πόσοι είναι; Ένας ή συρφετός; Σκόνη σηκώνουνε με το ποδοβολητό τους! Με τον καλπασμό τους τρομάζουν τα όρνια! Αλτ! Σταθείτε!... Για πού το βάλατε ανέμελα; Σε τόπο αναψυχής θαρρείτε πως πάτε; Στον τόπο της σφαγής της ίδιας, άμοιροι, πάτε! Αδιαφορείτε για τη θανή σας; Για τα επερχόμενα παθήματα; Οιδίποδες!... Φευ, φεύγετε γρήγορα!
Κι ύστερα πάλι μένεις μόνος. Στο καταραμένο τοπίο… Καλείς – υποκριτή! – κι άλλους να σε συντροφέψουνε. Αλλά στερείσαι ακόμα και τα στοιχειώδη: Το γνώθι σαυτόν! Το πιο στοιχειώδες στερείσαι. Τι σε νοιάζει όμως! Εσύ, τραγουδάς! Λες το τραγούδι σου, να τ’ ακούν τα κοράκια. Τα μαύρα αρπαχτικά που πετούν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Οσμίζονται το αίμα σου… Σύντομα, θα ξεσκίσουν τις σάρκες σου…
Αυτά, ποτέ δε βιάζονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου