Το κρασί το μοσχοσταφυλένιο

Θάρθω να κλέψω το κρασί
εκείνο το παλιό, το μοσχοσταφυλένιο.
Λέω απόψε να μεθύσω…
Μες στο πηγάδι για να βυθισθώ
εκεί που οι άγγελοι
το κόκκινο κρασί φυλάνε
για να είναι παγωμένο, γευστικό,
τους μοναχούς
τους διψασμένους τους διαβάτες
να κερνάνε…

Ύστερα θα χορέψω
σαν στο γάμο μου
που έπαιζαν χίλια βιολιά
με ψιθυρίσματα από φιλιά…
Θα τρέξω με τα πόδια μου
να φθάσω σε αιγιαλούς
και σε κορφές ελάτων
να τραγουδήσω εκεί ψηλά.
Σαν το πουλί
πρωί – πρωί
όλους θα σας ξυπνήσω.
Θέλω να σας μιλήσω…
Να σας ρωτήσω, θέλω.
Πώς; Γιατί;
Ποιες μάγισσες ήπιαν τη θάλασσα
και ρούφηξαν τις μυρωδιές
απ’ του αγρού τα κρίνα;
Γιατί μισέψαν οι χαρές
και του Αυγούστου οι ομορφιές;
Πέστε μου, μήπως χάθηκαν
στης Αρνησιάς τα μέρη;
Η Πηνελόπη, άραγε
πόσα χρόνια θα υφαίνει
και θα ξεϋφαίνει το πανί.
Αν πάλι δε χαθήκανε
με ποιο καράβι θάρθουν;
Θάρθουνε τα Χριστούγεννα
ή τη Λαμπρή τ’ Απρίλη;
Ίσως να έρθουν Αύγουστο
που ’χει λαμπρό φεγγάρι.
Ωστόσο
τα τοπία μας τριγύρω ομιχλιασμένα
και γύρω μας καραδοκούν
αγρίμια πεινασμένα.

Ζαλίσθηκα…
Φταίει το κρασί
εκείνο το παλιό
το κόκκινο και το γλυκό
το μοσχοσταφυλένιο…
Άδικα περιμένω γυρισμό.
Φαίνεται πως χαθήκανε
στης Αρνησιάς το δρόμο…

.

Της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη (Προφίλ)

(Από τη ποιητική συλλογή της, «Σχίσε Θεέ, το συρματόπλεγμα» 2003). V.M.!