Ηδονοβλεψίας

Η θάλασσα, τις νύχτες,
γυαλίζει απατηλά,
το κύμα στους ξενύχτες,
τα πόδια τους, φιλά.

Τα φώτα τόπους-τόπους,
σα μια χρυσή γραμμή,
γεμάτα είναι μ’ ανθρώπους,
μα μη μού φύγεις, μη.

Τα χείλη μου στις ρόγες
άγουρου σταφυλιού,
της κόλασης οι φλόγες
κι η δρόσο τ’ Απριλιού.

Ω, συμφορά! Παλεύω,
πάλι με το φονιά,
τα ρούχα μου γυρεύω,
στα μαύρα τα κλωνιά.

Τις μέρες φωταψία
και κοσμοσυρροή,
τον ηδονοβλεψία,
τον πιάσαν το πρωί.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com