Δεν έφυγες

Ανάβουν χίλιες φωτιές τα μεγάλα σου μάτια.
Γλάροι πετούν στη στεριά και στη θάλασσα γύπες.
Όσον κι αν έχεις καημό σε κανένα δεν είπες,
μόνο μεθάς στα θολά, της φυγής μονοπάτια.

Θ’ αγαπάς και δε λες τα μυστικά τα θλιμμένα,
που δεν έχουνε τα δάκρυα σου στόμα να πούνε.
Σκέψου, όμως, μπορεί στη σιωπή, τη σκέψη ν’ ακούνε...
Μη όλο ζητάς του βοριά, να σε φέρει απ’ τα ξένα.

Τα βράχια, υγρά, κατρακυλούν με τεράστια φόρα.
Πάντοτε ο απομισεμός ήταν πληγή στα στήθια.
Μόλις η λήθη ξεφύγει από τ’ όνειρο, α-λήθεια,
σαν τα μικρά παιδιά, ψέματα θέλεις και δώρα.

Δεν έφυγες, όχι, ποτέ γι’ άλλα μήκη ή πλάτια.
Μήτε κοντά σου πήρες, σταλιά, απ’ τη δική μου έννοια.
Κι όταν χαμογελάς, με τη μορφή συννεφένια,
χίλιες ανάβουν φωτιές τα μεγάλα σου μάτια...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

http://poetry-greek.webs.com/