Διάκος - Αλλά και ολίγον τι από εμάς!...

Μέρα τ' Απρίλη.
Πράσινο λάμπος,
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι.

Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος,
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει.

Εκελαδούσαν
πουλιά, πετώντας
όλο πιο πάνω.

Τ' άνθη ευωδιούσαν.
Κι είπε απορώντας:
«Πώς να πεθάνω;»

Κ. Γ. Καρυωτάκης

Εμείς πάντως, φίλες και φίλοι, τη σούβλα την ξεπεράσαμε. Και πράγματι η μέρα είναι λαμπερή και σέρνει πλούσιο φως! Συνεπώς, ένα πράγμα σκεφτόμαστε: Το παγωτό, μα τον Τουτάτη! Ένα υπέροχο παγωτό, σαν κι αυτό ίσως που εδώ στο Verse Monkey αποπειραθήκαμε να ...κατασκευάσουμε λίγο νωρίτερα!

Ήταν στο κουτί του, σε σακουλάκια μέσα, υπό την μορφή σκόνης. Με τη σκόνη του, σκονιστήκαμε, με τη μυρωδιά του σκοτιστήκαμε, το χτυπήσαμε πρώτα με το κουτάλι, διότι δεν βρίσκαμε τα μαντζαφλάρια του μίξερ, στο τέλος όμως βρήκαμε και τα μαντζαφλάρια και ολοκληρώσαμε το φοβερό χτύπημα!

Είδατε έμπνευση που μας δίνει το παραπάνω ποίημα; Έχουμε κι εμείς τις μεγάλες στιγμές μας - ειδικά όταν πρόκειται για γεύσεις! Κυριακάδα σήμερα, ε... λίγες ατασθαλίες θα μάς τις συγχωρέσετε. (Ελπίζουμε).

Μέρα του Διάκου,
με παγωτάκι,
δος του Γιαννάκου
και του Κωστάκη.

Ως μασουλάνε,
τέτοια κρυάδα,
κρυφοκοιτάνε
στη χαραμάδα.

Κάποια κοπέλα,
στο δίπλα σπίτι,
κάνει μια τρέλα!

Παιδί μου, εδώ έλα,
το μάτι φρίττει,
φεύγει η μασέλα!

Verse Monkey!