Ουλαλούμ...

Ήταν σα να σε πρόσμενα κερά,

απόψε που δεν φύσαε όξω ανάσα,

κι' έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ΄τα νερά

κι' από τα δάσα.

Θα 'ρθεί, γιατί φτεράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,

και θα μυρίζει φώτα και βροχή

και νιό φεγγάρι.

Και νά, το κάθισμά σου συγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,

και νά, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα...

Πως νά, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"

που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει

καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά

προς τη σελήνη.

.

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ,

κίνησα να σε βρω στο δρόμο -ωιμένα-

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι' εσύ σε μένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματά μου!

Πάταγα 'γω -στραβός- μες στα νερά,

κι' εσύ κοντά μου...

Γιάννης Σκαρίμπας

(Βιογραφικό του μεγάλου μας ποιητή, Γιάννη Σκαρίμπα, στο: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82). V.M.!