Στο τρυπάκι

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Μάη μου, Μάη μου, γι’ αυτήν την πόλη που κλαίει,
μόνη η αγάπη μας, μόνη η αγάπη μας, μόνη η αγάπη δε φταίει»…

Ο Πέτρος, την Κυριακή, έφαγε νωρίς· έφαγε στις μία παρά τέταρτο. Έκανε πάντως αρκετή υπομονή – έτσι αισθανόταν – κλεισμένος στο δωμάτιό του για ώρες, μέχρι τελικά να στρωθεί παραδομένος στο τραπέζι. Πριν απ’ το φαγητό, άκουγε τον αγαπημένο του σταθμό στο ραδιόφωνο και ταυτόχρονα εστίαζε την προσοχή στην κοιλιά του. Ξαπλωμένος με τα ρούχα στο κρεβάτι του, ψηλάφιζε επίμονα την περιοχή που περικλείνει η ζώνη του παντελονιού του.

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», συλλογίστηκε. «Λίγη δίαιτα ποτέ δεν βλάπτει»…

Κατά τα φαινόμενα, ο Πέτρος είχε τσαλαβουτήξει για τα καλά μες στο «τρυπάκι». Έξι μήνες μετρούσε κιόλας που χώρισε τη φίλη του, αφού αναγκάστηκε πρώτα με πολύ πόνο και τύψεις να «χαλάσει» ένα παιδί. Τ’ ανιψάκια του κι η εν χηρεία αδερφή του, ήταν ήδη βάρος ασήκωτο για τις πενιχρές οικονομικές του δυνάμεις. Πώς να συντηρούσε ένα καινούργιο παιδί; Προτίμησε να εγκαταλείψει και την αγάπη του. Το δωμάτιό του – για τους άλλους δωμάτιο – ήταν για κείνον, κελί. Η φυλακή του…

Ακολουθούσε ένα πρόγραμμα επαγγελματικής αποκατάστασης του κράτους, μα όχι «πιστά», καθώς ενδιάμεσα τού τύχαιναν κάτι δουλειές τηλεφωνητή, από δω κι από κει. Και κάθε που εργαζόταν σαν τηλεφωνητής, η επιδιωκόμενη επιχορήγηση για τη δική του δουλειά πήγαινε χρονικά πίσω και, το χειρότερο, ύστερα από λίγο καιρό, τον απολύανε. Οπότε, άντε πάλι απ’ την αρχή. Ωστόσο, τώρα πλέον, είπε να κρατήσει χαρακτήρα. Δε θα πήγαινε ξανά σε επισφαλείς θέσεις για να τον διώξουνε. Το είχε μάθει το μάθημά του.

Λίγη εξάσκηση, απλά χρειαζόταν…

Ναι, εξάσκηση στην πείνα. «Αν φάω νωρίς το μεσημέρι, θα πεινάσω νωρίς το απόγευμα. Ενώ αν φάω αργά, μπορεί να με προλάβει το βράδυ και να κοιμηθώ». Βέβαια, με τέτοιες σκέψεις, όλο τα νεύρα του είχε. Έβριζε συχνά τους αθώους φίλους του και όχι μόνο. Πολλοί θα τον σιχαθήκανε τις μέρες της φτώχιας του. Μα, κι αυτός τους σιχάθηκε, που δεν τον καταλαβαίνανε… Αλλά, απ’ την άλλη… Θα ήθελε να τον καταλαβαίνανε;

Χτες, ημέρα Σάββατο, ήρθε στο σπίτι του η κυρία Γεωργία. Χτύπησε την πόρτα κι έδωσε στην αδερφή του μια σακούλα με φασολάκια φρέσκα. «Πήγα», είπε, «στη λαϊκή και βρήκα ωραία φασολάκια. Έφερα και σε σένα, χρυσή μου»… Η αδερφή του τα δέχτηκε δύσκολα λέγοντας ότι «δεν ήταν ανάγκη» κι όλα αυτά τα ωραία, που ο συνάνθρωπος διψά να τ’ ακούσει. Ο Πέτρος, επίσης, είχε επισκεφτεί ένα σούπερ-μάρκετ βρίσκοντας ανέλπιστα δύο ευρώ σε μια στοίβα παρατημένα καρότσια. Μ’ αυτά τα δυο κέρματα συμπλήρωσε κι αγόρασε μαζί με τη μια φραντζόλα ψωμί της αρχικής του σκέψης και αβγά μια εξάδα. Έμειναν και ρέστα που τα έπαιξε «λόττο»! Σκέφτηκε ο ίδιος να μη φάει απ’ το ψωμί που πήρε, ώστε να φτάσει για τους άλλους – ποιος θα καταλάβαινε άλλωστε τη «θυσία» του, αφού τ’ ανιψάκια τρώγανε άλλες ώρες κι η αδερφή του κλεινόταν ατελείωτα κι αυτή στην απέναντι κρεβατοκάμαρα, που ήταν δική της και των παιδιών.

Έτσι, το μεσημέρι της Κυριακής, σηκώθηκε κατά τις μία παρά τέταρτο, όπως προείπα, για να πάει απ’ το δωμάτιό του στην τουαλέτα. Άκουσε στην κουζίνα ήχο από πηρούνια που χτυπούνε στα πιάτα. Η οικογένεια ήταν μαζεμένη – μάνα και παιδιά – και τρώγανε. Μια λεπτομέρεια που δεν τού άρεσε: Παρα-ακούγονταν τα πηρούνια στην πορσελάνη των πιάτων. Λες και τα πιάτα δεν είχαν και πολλά πράγματα μέσα τους. Μετά την τουαλέτα, έκανε να επιστρέψει στο δωμάτιό του, αλλά η οικογένεια σηκώθηκε και πήγανε στο σαλόνι. Επωφελήθηκε και έτρεξε να φάει.

Τα φασολάκια, χωρίς ντομάτα, είχαν μια παράξενη γεύση. Κι ήταν πολύ ζουμερά. Ευτυχώς, ο άντρας της κυρίας Γεωργίας, ο Μάρκος, είχε φέρει λάδι καλαματιανό, σαν αμοιβή για κάτι δουλειές που τού είχε κάνει κείνες τις μέρες στο κομπιούτερ ο Πέτρος και δε δέχτηκε να τού πάρει λεφτά. Μετά το φαγητό, ο Πέτρος γύρισε στο δωμάτιό του. «Μάη μου, Μάη μου», τραγουδούσε το ραδιόφωνο.

«Ωραία», αποφάσισε ο Πέτρος. «Χορτάσαμε τώρα. Ας γράψω ένα κείμενο να βρίσω τους πάντες»! Κι άνοιξε το κομπιούτερ του διάπλατο, δίχως να εννοήσει ο ανόητος, πως συνάμα άνοιξε και την καρδιά του…

29 Ιουνίου 2008