Η αλήθεια του ηγεμόνα

"Τι εστίν η αλήθεια"; (Ιω. ιη, 28)

"Κι η αλήθεια τι 'ναι;" ρώτησε ειρωνικά ο Πιλάτος,
μ' αυταρχισμό ανακρίνοντας την άψευστη Αλήθεια.

Πρωτόγνωρα είχε κλονιστεί ο Πόντιος μέσ' στη νύχτα,
πριν παραδώσει τον Ιησού σε σταυρωτές ανόμους.
Αλήθεια ήταν των Ισχυρών η παντοδυναμία,
η ακατάληπτη λαλιά "προφήτη" ονειροπόλου,
η στέρφα του αιματόθρεφτου άδικου αλαζονεία,
η εύγονη επιείκεια σεμνού δικαιοκρίτη;
Του θώκου η περιφρόνηση, ο τρόμος της απωλείας;
Της Πρόκλας σύσταση: "ουδέν σοι και τω δικαίω εκείνω";
Μήπως οι επίμονες κραυγές του όχλου: "Σταυρωθήτω";

"Τι εστίν η αλήθεια;" στον Ιησού κραύγασ' ο ηγεμόνας,
ν' αποστομώσει θέλοντας τη ζωντανή Αλήθεια,
που έστεκε μπρος του ταπεινή, βουβή, φραγγελωμένη,
μα ηρωική, πρωτόφαντη, "ουκ εκ του κόσμου τούτου".

Γι' αυτόν η αλήθεια ήταν στυγνός δυνάστης βροντοφώνης:
"Ουκ ει φίλος του Καίσαρος, αν τούτον απολύσης!"
...Και βιάζοντας την κρίση του, τ' ανόσια έπλυνε χέρια.

Της Ηρώς-Χρυσάνθης Αλεξανδράκη

(Από το βιβλίο της, "Αναζητώντας" - Εκδόσεις Ποντοπόρεια Εκδοτική). V.M.!