Είδα τον Πέτρο

Είδα τον Πέτρο… Δε φυλαγόταν.
Πως ήξερε το τέλος του διατείνονταν.
Είχε λιγάκι, εν τούτοις, κρυολογήσει
κι είχε μελαγχολήσει μ’ όσα γίνονταν,
γιατί έτσι διόλου δεν τα φανταζόταν.

«Γεια», τού είπα, «Πέτρο». Με κοίταξε όταν
μακριά, το τρίτο σβήνονταν εκείνο νταν.
Καινούργια αυγή ξημέρωνε στη φύση,
δήμιοι του εαυτού τους τα καλά τους ντύνονταν.
Μέρα θυσίας… Κανείς, α! Δε μιλιόταν.

Είδα τον Πέτρο. Και με θυμόταν.
Ποτάμι κι αυτουνού τα δάκρυα χύνονταν.
Με ρώτησε τι κάνω, αν βρήκα λύση,
μα εγώ, γι’ αυτά τού μίλησα που λύνονταν,
κουνούσε το κεφάλι και χαιρόταν...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com