Από την Ιστορία των Ποντικιών

Να λοιπόν που το λιοντάρι
χρειάστηκε το ποντίκι
το άχρηστο αυτό τρωκτικό
τον εραστή της βρομιάς
τον αχθοφόρο μικροβίων
που κρύβεται σε ανήλιαγες τρύπες
άστεγος σε ξένες στέγες.

Το δίχτυ που αιχμαλώτισε
το βασιλιά των ζώων στα νύχια του τότε
έγινε δίχως να το ξέρει βασιλιάς
στη θέση του βασιλιά.

Την ώρα όμως που ένιωσε τα κεντρίσματα
στα σπάργανα της βασιλείας του
από τα εκπαιδευμένα δόντια του ποντικιού
το δίχτυ θα κατάλαβε
πως έχασε κι αυτό τη βασιλεία
με τη σειρά του.
Ροκάνιζε ο νέος βασιλιάς
χωρίς το αίμα του να φοράει στέμμα.
(Δεν τον ένοιαζε άλλωστε κάτι τέτοιο).
Το λιοντάρι ελεύθερο και βασιλιάς ξανά
τον αντάμειψε με τη δύναμη που είχε χάσει
και ξαναβρήκε.

Το ποντίκι εκείνο
είχε πιο πολλά προνόμια
από τα υπόλοιπα ποντίκια
(εκτός και αν μίλησε για εκείνα στο βασιλιά
- η ιστορία όμως δε λέει κάτι τέτοιο).

Τα χρόνια πέρασαν
και τίποτα δε δείχνει πια στη ζούγκλα
πως ο βασιλιάς θυμάται την ιστορία με το δίχτυ.
Αλλά ούτε και τα ποντίκια
δείχνουν να θυμούνται τον ένδοξο εκείνο πρόγονό τους.

Του Βασίλη Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες Ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"). V.M.!