Νέα γρίπη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Mayday! Mayday!... Σήμερα είναι η μέρα που διάλεξα εγώ ν’ ανησυχήσω μαζί με σας, για τη νέα γρίπη και την τρομάρα της… Η νέα γρίπη λοιπόν, η αφεντιά της, ήρθε ακάλεστη για να μάς θυμίσει πόσο μικρά κι απροστάτευτα όντα είμαστε πάνω στη γη… Λες και δεν το ’χε πει ο ποιητής Καβάφης, σε ανύποπτο χρόνο: «Το έργο των θεών διακόπτομεν εμείς, τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής»…

Δυστυχώς, τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ σοβαρά… Όσο η γη φθίνει, το περιβάλλον αλλοτριώνεται, το ζωτικό μας οικοσύστημα μεταλλάσσεται, όσο ο άνθρωπος δρα απρόσεχτα κι ανεύθυνα, τόσο νέα βακτήρια, ιοί, καινούργιες μορφές βλαπτικών μικροοργανισμών, θα προκύπτουν, θα εξελίσσονται, θα απειλούν. Ζώντας εις βάρος μας - ημών αποτελούντων, ούτως ειπείν, την τροφή τους…

Julyday! Julyday!... Θα λένε στο μέλλον, για σήμερα, και τούτη την παράδοξη λέξη, θα τη «βλέπουν» τα λεξικά… Μα, ένας γείτονάς μου, χαμογελούσε. Χτες βγήκα μια βόλτα (στην Νέα Μάκρη όπου παραθερίζω και σάς λείπω, το ξέρω) κι εκεί στο δρόμο για την ντίσκο, ένας φίλος-γείτονας στάβλιζε τ’ αμάξι του (ελληνιστί πάρκαρε τ’ αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ). «Ανησυχώ», τού είπα. «Ανησυχώ πολύ για τη νέα γρίπη»!...

«Χα, χα», απάντησε. «Εγώ δεν ανησυχώ καθόλου. Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, είχε ξαναπέσει επιδημία γρίπης και πέθαναν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι». Αν και γυμνός απ’ τη μέση και πάνω, μού φάνηκε αρκετά σοφός και θέλησα να παρηγορηθώ με τα λόγια του. Η ψυχή μου αλάφρωσε λίγο, αλλά ιδού τι γύρισα και τού είπα: «Ναι, εντάξει», τού είπα, «έτσι είναι. Αλλά βρήκαμε το εμβόλιο… Να δείτε που κάποια μέρα δεν θα το βρούμε. Και, τότε, θα είναι το τέλος»…

Ύστερα συνέχισα το δρόμο προς την ντίσκο. Όχι για χορό και ξεφάντωμα – ήταν βλέπετε μέρα ακόμα. Αλλά για περπάτημα. Και σκεφτόμουνα… Αν δεν βρούμε το εμβόλιο; Τότε λίγο-λίγο, θα ξεκληριστούμε! «Θα ξεκληριστούμεεε! Θα ξεκληριστούμεεε!», φώναζαν κάτι κατσαρίδες όταν, πάνω τους, έριχνα – παιδάκι – κείνο το σπρέι δηλητήριο, που το λέγανε Ντι-ντι-τι! Κι αγνοούσα ότι, τα κατοπινά χρόνια, θ’ αναπτύσσανε στους οργανισμούς τους αντισώματα για να το αψηφάνε…

Μήπως, αναρωτιόμουνα με βδελυγμία, είμαστε εμείς οι κατσαρίδες; Και, άραγε θα το ξεπεράσουμε αυτό το κακό τώρα; Φαντάστηκα κάτι σκληρούς δημάρχους του μέλλοντος, που θα περιφράξουν την επικράτειά τους. Φαντάστηκα ότι θα δημιουργηθούν περιοχές-γκέτο! Ότι θα υπάρχουν καλύβες στα όρια των γκέτο, όπου θα μπαίνουν σε καραντίνα για κάμποσο καιρό οι υποψήφιοι να ενταχτούν μέσα στο γκέτο!

Φαντάστηκα πολέμους, μεταξύ των υγιών και των αρρώστων. Αγώνες για το ψωμί και το νερό! Οραματίστηκα το πισωγύρισμα του πολιτισμού. Τον αφανισμό του είδους μας… Θυμήθηκα την αναφορά κάποιων θρησκευτικών βιβλίων στους «Γίγαντες»! Συλλογίστηκα πως μπορεί οι γίγαντες να ήταν κάποιο άλλο είδος που χάθηκε. Μετά, παρέλασαν μπροστά μου οι δεινόσαυροι. Ποιος μετεωρίτης; Κάγχασα… Κάποια «νέα γρίπη» αφάνισε εν μια νυκτί τους δεινόσαυρους…

Στην ντίσκο, συνήλθα. Κάθισα στο πεζούλι απέξω… Αν, απλά, φυλαχτούμε για λίγους μήνες; Κλαψούρισα… Αν φανούμε λογικοί και δεν πανικοβληθούμε; Τότε, ασφαλώς, θα εξελίξουμε ένα αποτελεσματικό εμβόλιο… Κι όλα θα πάνε καλά. Δε θα γίνει η ζωή μας εφιάλτης. Μόνο που πρέπει να φανούμε ιδιαίτερα υπεύθυνοι για λίγο καιρό. Το τονίζω αυτό. Ας μην ανοίξουν τα σχολεία για έναν-δυο μήνες. Μη φοβάστε, θα μορφωθούν τα παιδιά μας…

Ας αποφεύγουμε το συνωστισμό. Ας τηρούμε μ’ ευλάβεια τους κανόνες (στοιχειώδους) υγιεινής. Ας διπλο-τριπλοπλένουμε τα χέρια μας στη βρύση με σαπούνι. Ας πετάμε ύποπτα αντικείμενα μικρής αξίας κι ας απολυμαίνουμε σχολαστικά τα ακριβά. Ας τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ μας… (Χμ, τούτο το τελευταίο δεν είναι τόσο εύκολο άμα είσαι ελεύθερος κι αναζητάς την/τον σύντροφό σου).

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Έχει ανάγκη την παρέα του άλλου. Έχει ανάγκη την πολυκοσμία, για να γεμίζει το ψυχικό του κενό. Αγριεύεται όταν ζει σαν ερημίτης. Είδατε κείνους που κατοικούν στ’ απάτητα όρη; Που μιλούν στα προβατάκια τους; Μπορείτε να συνταιριάξετε εύκολα; Έχετε κοινά ενδιαφέροντα; Μα, ποια είναι η αληθινή ζωή τελικά;

Αν δεν καταφέρουμε ν’ ανακαλύψουμε το εμβόλιο τώρα, τετέλεσται. Συνεπώς, θα το βρούμε! Είναι η νομοτέλεια τέτοια. Δεν ανησυχώ πια. Ηρέμησα εγώ, και το μετέφερα σε σας. Αδέρφια μου δεν είστε; Νιώθω πως το πήρατε πάνω σας, για να με ανακουφίσετε. Ο Σίσυφος δεν είχε πού να δώσει την πέτρα του. Ή, μήπως δεν ήθελε να τη φορτώσει σε άλλον; Α, δεν έχω τη μεγαλοσύνη του Σίσυφου.

Ευχαριστώ που με ακούσατε…