Δια νόμου

Δια νόμου από χθες,
δυο λέξεις, φίλες αγαπημένες
έξω απ’ το σπίτι κλείδωσα.
Χώρο, να τις κοιμίσω, δεν έχω πλέον.

Τον παράνομα κλεισμένο
ημιυπαίθριο χώρο της ψυχής μου, ελευθέρωσα.
Η τακτοποίηση των αναγκών μου
προσωπική υπόθεση.
Στο σπίτι μου κουμάντο εγώ κάνω.

Προκειμένου νόμιμος να είμαι
την κοκέτα απ’ το μπαλκόνι χάρισα,
στη θέση τους όμορφα λουλούδια έβαλα
κι όμως, πιο μελαγχολικά τώρα γράφω.

Οι δυο τους άλλωστε, στην κρύα τσιμεντούπολη
τόσο ξένες νιώθανε, χρόνια τώρα.
Ένα βράδυ τις άκουσα που το λέγανε.
Και τι κρύο χειμώνα, εκεί έξω είχε, Θεέ μου, πως άντεξαν.

Κάπου αλλού, θα βρουν να μείνουν, ελπίζω
κάπου αλλού, ο νόμος, τα ορφανά αλλιώς θα βλέπει,
δεν θα τα στοιβάζει σε μπαλκόνια,
δεν θα τα κρύβει σε υπόγεια.

Από χθές λιγομίλητος είμαι,
βαρετός και στενάχωρος.
Γεια σου Φιλοξενία.
Γεια σου Φιλοτιμία.
Καλό σας ταξίδι.
Θα σας θυμάμαι, για πάντα.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

(Αφιερωμένο στον κ.Σουφλιά και την νέα ρύθμιση για τους ημιυπαίθριους χώρους και τα υπόγεια…). Δ.Ζ.