Οι δώδεκα νέοι στον Αχιλλέα

χαῖρέ μοι ὦ Πάτροκλε καὶ εἰν Ἀΐδαο δόμοισι·
πάντα γὰρ ἤδη τοι τελέω τὰ πάροιθεν ὑπέστην,
δώδεκα μὲν Τρώων μεγαθύμων υἱέας ἐσθλοὺς
τοὺς ἅμα σοὶ πάντας πῦρ ἐσθίει· Ἕκτορα δ᾽ οὔ τι

(Ομήρου Ιλιάδα, Ψ 179-182)

Αχιλλέα,
σαν κούτσουρα ξερά
μας έριξες στην πυρά
σαν κούτσουρα ξερά
μας κατασπάραξε η φωτιά
λιοντάρι εσύ
κι εμείς ελάφια νιογέννητα.

Σαν κούτσουρα ξερά
τέφρα μας κατάντησες,
εμάς τα δέντρα
τα καρπούς στεφανωμένα
που διακήρυσσαν στην πλάση
το φως της νιότης
και τη δόξα της εφηβείας

τέφρα και μας πέταξες
σκύβαλα στον άνεμο
και άθυρμα γίναμε
των παιδιών του Αιόλου
κι άταφη σκόνη
στην τεφροδόχο της ιστορίας.

Αχιλλέα,
τύμβο μεγαλόπρεπο
εσένα θα σου στήσουν
μα ο δικός μας τύμβος
η λεπίδα του σπαθιού σου
και της καρδιάς σου.

Αχιλλέα
που των μανάδων μας τα δάκρυα
δεν έπλυναν το κορμί μας

αχ, πως θα μισήσεις
τη δόξα του πολέμου
στου Άδη
το μουχλιασμένο έρεβος
και κει κάτω κανείς
δε θα σε προσκυνά.

Αχ, τι κέρδισες Αχιλλέα
που ορέχτηκες
την άτη της εκδίκησης
και μας στέρησες
το κλέος της ζωής;

Του Βασίλη Μιχ. Κομπορόζου