Με υψωμένη γροθιά

Διηγηματικά εξιστορώντας το παρελθόν,
θυμήθηκα τόσα πολλά για την καταγωγή μας.
Ιστοριογραφώντας τις εμπειρίες μας, ένιωσα
πως νοσταλγώντας, στερούμαστε το μέλλον.

Δήμητρα, μας άφησες μόνους, απέναντι στον χρόνο.
Παλιννοστούντες, συνειδητοποιημένοι αγνοούμενοι.
Όταν δύο άνθρωποι μετά από χρόνια αγκαλιαστούμε
νέες στοές διαφυγής δημιουργούνται, το άγχος σβήνει.

Τότε, με υψωμένη γροθιά… εκφραζόμαστε… και…
ζωγραφίζουμε με τέμπερες το μέλλον
με γλυπτά αναπαριστούμε το παρελθόν
μα πάνω απ’ όλα, με την ποίηση ταξιδεύουμε
στην θάλασσα, στα νησιά, με καράβια.

Εκείνες οι στιγμές, μοναδικά δικές μας,
περικλείουν, το Παγκόσμιο συναίσθημα.
Γενναιόδωρε Πλανήτη…
η κόρη σου, πηγή ζωής για μας
για πάντα θα μας βυζαίνει.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)