Μόνος περπάτησα εχθές, δρόμους πικρούς
την βόλτα όμως, την απόλαυσε ο νους.
Σ’ ένα παγκάκι, αγνάντευα το μέλλον
έγινα θέαμα, περαστικών και ξένων.
Σπίτια παλιά, μικρή αυλή, μικρός ο κήπος
με κοίταξες, αν θέλω κάτι μου πες, μήπως.
Τα δάκρυα μου σκούπισες σαν να ’μουνα παιδί
κι εγώ το δέχτηκα, κάνοντας πέρα την ντροπή.
Του Δημήτρη Ζ. (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου