Σε ’χασα και με ρημάζει η Πειραιώς, πιο δυνατή από ποτέ.
Λες κι έμαθε πως πια δεν έχω σύμμαχο
για να τη διασχίσω.
Σε ’χασα και τα παλιά της κτίρια απόξω τους μ’ αφήνουν.
Φωτίζουν οι ρεκλάμες.
Σε ’χασα και δένω τα λουριά σφιχτά στο κάθισμά μου,
να ξαναδώ την πτήση μας στο πορνοσινεμά.
Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου
2 σχόλια:
Εκτός του ότι θεωρώ αυτό το ποίημα ξεχωριστό, με μαγεύει αυτή η ατμόσφαιρα... Όχι επειδή είναι παραδεισένια - κάθε άλλο - μα επειδή την έχω ζήσει. Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δυνατό.
Νίκος Μπατσικανής
Δημοσίευση σχολίου