Πεταλούδα

Μπήκες μέσα στο κουκούλι και μεγάλωσες,
με τις κάμπιες που ’χες φίλες, πικρομάλωσες,
τα φτερά των πεταλούδων, χρυσοφόρεσες,
πάν’ απ’ τα κλωνιά, τον κόσμο, να δεις μπόρεσες.

Χύθηκες στα περιβόλια, τ’ άνθια τρύγησες,
όλα τ’ άγνωρα, τα πρώτα, διπλοξήγησες,
με καινούργιες ερωτήσεις, όμως, γέμισες
και σ’ εχθρούς ενάντια, νέους, επολέμησες.

Σύρθηκες στης γης το χώμα και λαβώθηκες,
απ’ του γίγαντα το πέλμα, μόλις σώθηκες,
εκτινάχτηκες σ’ αιθέρες, βρήκες σύννεφα
και συλλάβισες την νότα, που δεν είναι φα.

Άκουσες της γης το χτύπο που λιγόστεψε,
ένα δάκρυ σου που βγήκε, ο ήλιος το ’στεψε,
στάλαξε σαν δρόσο κάτω, δέντρο πότισε,
πούθε είσαι και πού πηγαίνεις, δε σε ρώτησε.

Τώρα, ένα κουκούλι ψάχνεις υπεράνθρωπο,
για να μπεις και να σε κάνει σαν τον άνθρωπο,
να πιστεύεις σε θρησκείες και παπαδαριό,
να χτυπάς στις εκκλησίες το καμπαναριό.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση