Την μοναδική γυναίκα που δεν αγάπησα σκέφτηκα,
στο σύμπαν να κοιμάται, την φαντάστηκα.
Η ώρα επτά το πρωί και εγώ, ενεργός πολίτης,
μόνος τα αστέρια απέμεινα να θαυμάζω.
Ο καφές υπομονετικά
με περίμενε, άγρυπνος όλο το βράδυ.
Συνεργαζόμενοι, ο νους και η καφεΐνη,
δημιούργησαν νυχτερινή διαύγεια.
Συντονισμένοι προσπάθησαν να φιλτράρουν το παρελθόν
σε όφελος της ικανοποίησης.
Έτσι ίσως το μέλλον να μοιάζει, λιτό και προσιτό,
αποτοξινωμένο θα έλεγα.
Του Δημήτρη Ζ. (Blog)
(* Τίτλος δανεισμένος από τον πρώτο στίχο). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου