Βρισηίδα

ἄνδρα μὲν ᾧ ἔδοσάν με πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ
εἶδον πρὸ πτόλιος δεδαϊγμένον ὀξέϊ χαλκῷ. (Ιλιάδα, Ραψ.: Τ΄ 291 – 293)

Βρισηίδα που θρηνείς
τον Πάτροκλο απόψε,
θρήνησε λεύτερη τον άντρα σου,
που ξέπνοος κείτεται
στης μνήμης τα λημέρια,
πνοή αγάπης γίνε του.

Τα δάκρυά στα πυρωμένα
μάγουλά σου ανθίζουν
σαν τριαντάφυλλα
κι ευφραίνονται στα πέρατα
του Άδη ο Μήνυτας
και η πατρίδα σου
που την έχουν μόνο
οι χάρτες της νεκρικής σιγής.

Απόψε η χαμένη λευτεριά
σφήκα σε κεντρίζει
με την ευωδιά της
που τής κούρσεψαν το χρώμα
η ορμή του Αχιλλέα
και του πολέμου η οργή.

Βρισηίδα γεύση Αφροδίτης
στου πολέμου την ασχήμια,
αχ, πώς σε περιγελά ο χρόνος
που άθελά σου σ’ έμπλεξε στο έπος
και πήρε όμηρο την ευτυχία σου
και λύτρα δε ζητά παρά το θάνατο.

Θρήνησε, Βρισηίδα,
ρίξε δάκρυα καυτά
σπονδές στα πέρατα του Άδη
να πλυθεί ο Μήνυτας
γίνε μια σπονδή κι εσύ.

Λευτέρωσε τα δάκρυά σου
σήμερα Βρισηίδα,
ποτάμι κάνε τα
την έρημο της θλίψης
να ποτίσεις
και θάλασσα
στην απεραντοσύνη της
να ξεχυθείς.

Του Βασίλη Μιχ. Κομπορόζου