Ο δρόμος των εκατό σιωπών

Αφού ήταν να χαθείς, κι εγώ λοιπόν,
στο δρόμο δε θα βγω ξανά για σένα,
το δρόμο αυτό των εκατό σιωπών,
που διάλεξες να πας χωρίς εμένα.

Στην πόρτα του σπιτιού μας την κλειστή,
ποτέ πια δε θ' αφουγκραστώ να μπαίνεις,
με τον καιρό κι αυτή θα γκρεμιστεί,
γιατί στο σπίτι τούτο δε θα μένεις.

Σ' ερείπια και χαλάσματα θα ζω
και θα 'χω δυο γατιά για να τα βρίζω,
οι γείτονες θα λένε, «τι χαζό!»
και θ' απορούν που δε μετακομίζω.

Και μιαν ημέρα κρότων κι αστραπών,
ξωπίσω σου θα 'ρθώ στον ίδιο δρόμο,
το δρόμο αυτό των εκατό σιωπών,
μ' ό,τι δικό σου κράτησα, στον ώμο.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση