Η τελευταία Παράσταση

Σε μι' άδεια νύχτα
δίχως βροχή
που αν είχε άρχοντα δεν θα 'χε αίμα
κόβεις τα δάκρυα στην χαραυγή
στάζουν σενάριο στ' άγριο στρέμμα.

Μα εσύ με βλέπεις δεν είμ' εγώ
κι ούτ' είσαι θάλασσα μα βύθισες τ' άστρα
στάζει το χέρι μου αίμα νερό
στάλαξες έρωτα μέσα στα κάστρα.

Μα η νύχτα χάνεται, πέφτ' η σκηνή
οι θύρες έκλεισαν πριν δω την μέρα
και μ' αφυδάτωσες κάθε στιγμή
γέλα απ' τα χάλια μου μπρος την αυλαία.

Παίζω στο ψέμα σου πριν να φανείς
μάσκες και ποιήματα όμως φοράει
ντύνω μια άλληνα μπας και με δεις
να,
χειροκρότα την πώς ξεψυχάει

Κρύψου στο θέατρο κι ας Σ' αγαπώ
ρόδα 'πο κύματα πνίχτα μες τ' άστρα
ήρθα μα μ' έδιωξες μ' ένα φτερό
φεύγω μα πέθανα
μπρος σου
στην μάσκα.

Δαναΐδα