Η σταγόνα

...φίλησε η θλίψη σαν βροχή
ρόδα σε κόρης μήλα,
στάλες που ανθίσανε γλυκά,
δάκρυα σ’ έρωτα φύλλα.

Κι έτσι σκορπά στον άγγελο
πέταλα απ’ τον γιαλό της
«έχεις φτερά απ’ τον ουρανό
μην ντύνεσαι στρατιώτης.

Υμνείς τ’ ονείρου ευωδιά
στης θάλασσας τ’ αγέρι.
Δεν ζεις σε βράχου το γλυπτό,
λάμπεις, γιατί είσ’ αστέρι».

Κι από το φως τυφλώθηκε
και στάζει, δάκρυ στα φύλλα.
Μα ξέχασε πως δεν πετά
και πέφτει από τα ξύλα.

«όμως έτσι συνέχισε να κωπηλατείς
στου νου την ρότα»
κι αυτή θα μένει να μεθά,
γλυκά, στην κάθε νότα.

«Μα εσύ δένεις φεγγάρια σε πανιά
μ’ αγγέλων νήμα»...
Και πάει να πει κάτι μικρό
μα χάνεται
στο κύμα.

Δαναΐδα της βροχής