Το μόνον της ζωής του ταξείδιον - Γεωργίου Βιζυηνού

Θεατρική διασκευή: Δήμος Αβδελιώδης

«– Πολλά ταξείδια θα έκαμες εις την ζωή σου παππού!

– Εγώ; Εγώ ταξείδια; Η γιαγιά σου, η Χατζίδενα! Μια φορά – τότε δεν ήτον ακόμη Χατζίδενα – Ψυχή μου, της λέγω, ετάχθηκα να πάγω στην Σαρακηνού, στο πανηγύρι.

– Να πας βέβαια να πας, λέγ’ αυτή. Ε; Τι σε θέλω δωπέρα; Τι σε θέλω! να κάθεσαι να με φυλάγης; «Ο τέτοιος και τέτοιος και τέτοιος» – Πολύ καλά.

Σου κάμνω, ψυχή μου, όλαις ταις ετοιμασίαις. Ξυρίζουμαι, στολίζουμαι, σελώνω τ’ άλογο, βάλλω το σταυρό μου να καβαλικέψω – Να σου την, και παρουσιάζεται.

– Μωρέ, που να πάθης, που να δείξης, πού θα πας; Ε; πού θα πας;

– Στην Παναγία, ψυχή μου, στην Σαρακηνού.

– Μωρέ, θ’ αφήσεις την αγελάδα να πας στην Παναγία; Μωρέ, τέτοιε, και τέτοιε και τέτοιε, το πανηγύρι το συλλογέσαι, και την αγελάδα, την γκαστρωμένη την αγελάδα, δεν την συλλογέσαι; Που είναι στην εβδομάδα της δεν την συλλογέσαι;

Τώρα θέλω να της συντύχω, μα που δεν σ’ αφήνει νάρθης στην αράδα; Σαν είδα που δεν τα βγάζω στο κεφάλι:

– Καλά, ψυχή μου, της λέγω. Εγώ – «Εφασκέστισα». Επείστηκα.

– Αμ’ ο κόσμος; ο κόσμος τι θα πη! Που έκαμες ετοιμασίας κ’ αγόρασες τα κεριά και το λάδι και το θυμίαμα! Και τ’ άλογο; τ’ άλογο τι θα πη που το καλίβωσες και το σέλωσες; Τ’ άλογο θέλει δρόμο!

Δεν καταλαβαίνεις; Ο καυγάς ήταν για το πάπλωμα! Την εσήκωσα, ψυχή μου, την εκάθισα πάνω στ’ άλογο και την έστειλα στο πανηγύρι με τον αδελφό της.

– Κ’ εσύ, παππού;

– Εγώ, ψυχή μου, εφύλαγα μέσ’ στον σταύλο να γεννήσ’ η αγελάδα. Και άφησε συ που δεν εγέννησε το γδάρμα, μόνο μου εσήκωσε «τ’ ογούρι», από τα ταξείδια, και όσαις φοραίς εκίνησ’ από τότε για ταξείδι, εβρέθηκεν εμπόδιο μέσ’ στον δρόμο μου!».

Το ιστολόγιό μας, Verse Monkey!, βρέθηκε χθες στην δεύτερη παράσταση-παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» του βασισμένου πάνω στην νουβέλα του Γεωργίου Βιζυηνού θεατρικού έργου του Δήμου Αβδελιώδη: «Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον».

Πρόκειται για συγκλονιστικό μονόπρακτο – ερμήνευσε ο Γιώργος Νικόπουλος συνοδευόμενος από ένα πανέμορφο βιολοντσέλο: Όλγα Σμιρνόβα και ένα υποβλητικό πιάνο: Αλέξανδρος Αβδελιώδης (γιος του σκηνοθέτη) – όπου η κίνηση, δηλαδή η παντομίμα, υποκαθιστά όλα τα οπτικά μέσα.

Αρμονικές κινήσεις χορευτικές (ω, η μίμηση του ράπτη που ράβει!), ζωντανό ηχόχρωμα (απερίγραπτη ένταση, δύναμη, υποκριτική), φωτισμοί αισθητικής τελειότητας (αν και σε χώρο μη θεατρικό) κι ο σεμνός σύντομος πρόλογος του σκηνοθέτη, Δήμου Αβδελιώδη, ο οποίος προέτρεψε μάλιστα το κοινό «να μη χειροκροτήσει»…

Το κοινό τον υπάκουσε μετά δυσκολίας μέχρι το τέλος παραμένοντας …σιωπηλό. Όταν όμως, η νοερή αυλαία έπεσε κι η μαγεία σβήστηκε πικρά, πικρότατα, στον απόηχο εκείνο της φοβερής παράστασης σείστηκε ο τόπος από τα δίκαια χειροκροτήματα!...