Της προσφυγιάς το νερό

Η σκληρή μοίρα της προσφυγιάς και τ’ αλμυρό δάκρυ των γερόντων,
τα κεραμίδια των σπιτιών, των εκκλησιών τα καμπαναριά,
του στρατεύματος η υποχώρηση κι η αναφορά των απόντων,
εκείνη, που τον πατέρα σου κρέμασαν, η λυγαριά.

Τ’ άλικο αίμα σαν πηγή και των ελαιώνων η γαλήνη,
θυμήσου της προσφυγιάς το νερό, που σε πότισε σαν σφουγγάρι,
τώρα πια απόμαχος της ζωής ψυχορραγείς στην νεκρική σου κλίνη
κι ονειροφέρνεις τότε που το γιο σου σφάξανε στο κελάρι.

Κι όλο παραληρείς και μιλάς για της γυναικός σου την εμορφάδα
και για τη σφαίρα που σου χάλασε το αριστερό σου μάτι,
τότε που βίαζαν τη θυγατέρα σου, τη μέρα την αποφράδα
και που ικέτεψες σαν σε βασάνιζαν, να ’ρθούν χίλιοι θανάτοι.

Στο γηροκομείο ξεφωνίζεις, τις νυχτιές σε ξανακαίνε οι φλόγες,
με το ένα μάτι σου βλέπεις ξανά, σπαθί, κρεμάλα, λεηλασία,
νερό, λιμάνι, θάνατο κι αυτοσχέδιες πιρόγες,
Μεγάλες Δυνάμεις που επέτρεψαν να γίνει η αιματηρή θυσία.

Η λήθη των γηρατειών κι η αρρώστια δε σου ’φεραν τη λησμονιά,
χορεύουν σαν σκιές μέσα σου, λόφοι, πεδιάδες και χαμένες πατρίδες,
πριν συμβεί το κακό, εκείνοι κι εσείς ζούσατε στην ίδια γειτονιά,
στο ίδιο χώμα πιστεύατε, στις ίδιες του κόσμου ηλιαχτίδες.

Μονάχος στο κατάλευκο γηροκομείο που σαν σάβανο σε ματώνει,
μονολογείς ποια είν’ η πατρίδα σου, πως το χώμα εκεί σε προσμένει,
τώρα που σβήνεις και φεύγουν μαζί της μνήμης σου οι πόνοι,
κι εμείς, γινόμαστε πιο πολύ ανιστόρητοι, φτωχότεροι και ξένοι.

Αργύρης Ντεγκούδης