Για να μιλήσω σ’ ένα βράχο
πρέπει να βρω της γης τα λόγια
γινήκαν τα βουνά ρολόγια
και τη νυχτιά στα χείλη θα ’χω.
Εψές ακόμα πέφταν τ’ άστρα
και μ’ αγκαλιάζαν χίλιες λέξεις
κι εσύ που πρέπει να διαλέξεις
μ’ άνοιγες τις αυγές τα κάστρα.
Για να μιλήσω στους βοριάδες
πρέπει ν’ αντέξω μες στ’ αγιάζι
κι αν κάτι ακόμα με τρομάζει
είναι που χάνονται οι νιφάδες.
Όπως σφαλώ το παραθύρι
βλέπω να σειούνται τα κλωνάρια
ήταν τα μάτια σου καθάρια
αύριο σχολά το πανηγύρι.
Για να μιλήσω σ’ ένα κύμα
πέλαγο πρέπει ν’ αγκαλιάσω
ζήταγα πάντα να σου μοιάσω
κι όλο μου χάριζες το νήμα.
Σε βρήκα στων πουλιών τις νότες
πόσα τραγούδια σου θυμάμαι
μου πες νεράκι πως κυλάμε
στις όχθες ξέχνα τους προδότες.
Για να μιλήσω στους αγγέλους
πρέπει να ξέρω πως μ’ ακούνε
μα την καρδιά μου κι αν κρατούνε
τους τίτλους διάβασα του τέλους.
Για να σου πω τις δυο λεξούλες
πρέπει να θέλουν να πετάξουν
μα τα φτερά σου κι αν μου τάξουν
μιλούν για θάνατο οι αυγούλες.
Ζάχος Κανταδόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου