Ω! Που οι ψυχές πετούνε στον ουρανό…
Λαμπερό λάμπει αστέρι, μακρινό…
Μην κλαις, αγαπημένη οπτασία, χαμένη…
Αιώνιο καλοκαίρι, μ’ αόρατη κλωστή σε δένει…
Ω! Δες της ζωής το χρώμα το γαλανό…
Σαν ένα μαγνάδι είναι, αλλοτινό…
Σε περιμένει, σε πέπλα αχνά ντυμένη…
Αέναη και καινούργια, μια παλιά, γλυκιά ερωμένη…
Ω! Που οι καρδιές μιλούνε με τρόπο αγνό…
Και το κενό φαντάζει γιορτινό…
Κι η τελευταία εκείνη ματιά σου, η θλιμμένη…
Ανάερα, στη νυχτιά, θεόρατη φωτιά αναμμένη…
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου