Βιογραφία

Στις Ακροπόλεις, τ’ αγάλματα στέκονται πάντα θλιμμένα
και κισσοί σκαρφαλώνουν στις έρημες εκκλησιές,
οι χαμένες πατρίδες κείτονται στις απέναντι λοφοσειρές
και σκόνη σκεπάζει τα ηρώα στους τάφους.

Μια φωνή ακούγεται στο πατρογονικό χώμα:
«Γένεση! Ελευθερία»!... Η βιογραφία μου ξεκινά
από έναν τέτοιο, μακρινό κι αιματοβαμμένο τόπο,
τις νυχτιές αναρωτιέμαι, ποια εικόνα είμαι
ποιανού ξεχασμένου κόσμου κι εγώ ένα γέννημα…

Αναρωτιέμαι αν οι θάλασσες θα είναι ακόμη γαλάζιες
εκεί απέναντι, στα χαμένα πια χώματα. Η βιογραφία μου
είναι όμοια με όλων των ξεριζωμένων,
ίδια με το δάκρυ της λησμονιάς και το βάσανο
της νοσταλγικής θύμησης.
Ίδια με όλων των λαών την καταπίεση,
την κατοχή πρώτα της σκέψης και μετά της πατρίδας!...

Είναι η βιογραφία μου κοινή με το δάκρυ ενός γέροντα,
ίδια με τη νοσταλγία του Οδυσσέα για τον γυρισμό στην πατρίδα!...

31.08.2010

Αργύρης Ντεγκούδης