Η γενοκτονία

Μεγάλη γενοκτονία σήμερα
στον κήπο μου.
Σιδερόφρακτοι καβαλάρηδες
θέρισαν τις μαργαρίτες.
Ξάπλωσαν στο χώμα, άλικα αιδοία,
οι ακρωτηριασμένες παπαρούνες.
Γαντζώθηκαν της τριανταφυλλιάς τα νύχια
στ’ άρματα,
ουρλιάζοντας αντίσταση.
Όμως κουρεύτηκε η κόμη της αταξίας
χτενίστηκαν τα δέντρα
o χλοοτάπητας ευθυγραμμίστηκε.
Σαν μπάλα του μπιλιάρδου
κυλάει πλέον η ματιά.
Γλιστράει στην πρασινάδα
αδιάφορα.
Τρόμαξαν τα πουλιά,
δραπέτευσαν τα έντομα
για βρώμικους παραδείσους.
Μαράθηκε και ο έρωτας
στην ανία της ομοιομορφίας.
Κυρίαρχη τώρα η καθάρια απουσία.
Απερίσπαστοι οι περίπατοι.
Πίνεται σε μεγάλες γουλιές,
άκρατη η μοναξιά.
Και η άνοιξη έγινε μονόχρωμη
ανάμνηση.
Η άνοιξη είναι πλέον μια ειρωνεία
από το διπλανό οικόπεδο, μας χλευάζει
σκορπώντας χρώματα και αρώματα.
Κάθε ηλιοβασίλεμα κροταλίζω
το μαστίγιο της αυτοκριτικής.
Ωστόσο στο καμαράκι
του κήπου μου φυλάω υποκριτικά
τα κοφτερά μαχαίρια
για την καινούργια άνοιξη.
Ας μην το κρύβουμε
είμαστε αμετανόητοι δολοφόνοι.
Θυσιάζουμε ανενδοίαστα την ομορφιά
στον βωμό της τάξης.

17 Απριλίου 2010

Γιάννης Ποταμιάνος