Προσκλητήριο

Τις νύχτες κάνω προσκλητήριο
και συγκεντρώνονται μπροστά μου,
«παρών!», αντιλαλεί το κτήριο
κι όλοι έχουν, όλοι, τ’ όνομά μου.

Ναι, τ’ όνομά μου και το επώνυμο,
μακρύς κατάλογος για μένα,
μα δε θαρρώ πως θα ’ταν φρόνιμο,
να μην τους προσκαλώ έναν-ένα.

«Παρών!», «παρών!», ώσπου τα μάτια μου
βαραίνει ο ύπνος και κοιμάμαι,
κλείνω με τάξη τα κιτάπια μου,
μη λείψει κάποιος τους, φοβάμαι.

Κι αν κάποιος λείψει λόγω θάνατου,
ποιος θα ’ναι, πώς θα τόνε λένε,
ποιος θα το πει στη μαύρη μάνα του
και ποιοι γι’ αυτόνανε θα κλαίνε;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Δείτε ποιήματα του ιδίου στην ιστοσελίδα Stixoi.info
Επισκεφθείτε το ιστολόγιο ποιημάτων του ιδίου