Το σύμπαν είδε λέξεις μόνο
εκεί που αγγίξαμε τον πόνο,
που σπείραμε όνειρα με κρίνους
μέσα σε φόβους και κινδύνους.
Εκείνος, στη σκιά του μένους
για τους τυφλούς κυνηγημένους
που πέθαναν τόσους θανάτους -
για ορατούς και αοράτους -
με το παράσημο του «πρέπει»…
Θεός… μα κάνει πως δε βλέπει…
Χριστίνα (Μαβιά Ηχώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου