Ο ταυρομάχος

Τρέξε πιο ξέφρενα, χτύπα πιο μανιασμένα,
απ’ τα ρουθούνια σου βγάλε βαθύ καπνό,
ταύρε, μινώταυρε, του μαύρου πόθου γέννα,
στάσου στο πλάγι μου, στο δείπνο το στερνό.

Ποιος ταυρομάχος είναι του έρωτα;
Ω, της αγάπης ολοκόκκινο πανί!

Στάσου στο πλάγι μου, συντρόφεψέ με μένα,
φάγε απ’ το κρέας μου και πιε κρασί κοινό,
ένα να γίνουμε· μαζί να γίνουμε ένα,
μέχρι τον πόνο σου να μάθω να πονώ.

Ποιος τούτ’ το ξίφος, έχει του έρωτα;
Ω, της αγάπης θανατερή μαχαιριά!

Κι όταν τον πόνο σου θα νιώσω στην αρένα
και τ’ άγιο κέρας σου μού μπήξεις στο ψαχνό,
ίσκιοι θα με τραβούν στα σκοτεινά τα ξένα
κι από τον ύπνο μου θ’ αρχίσω να ξυπνώ.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης