Κρύβω μια κιμωλία

Κρύβω μια κιμωλία
στο μαξιλάρι μου
κι αφού χωρίς βιβλία
ζω στο κελάρι μου,
παίρνω την κιμωλία
και γράφω ποιήματα
που ’μαθα στα σχολεία
και στα μαθήματα.

Τα γράφω στίχο-στίχο
σε κώχες άγνωστες
λεξούλες ’πά στον τοίχο
τι δυσανάγνωστες,
έρχεσαι εσύ και βήχω
και σ’ ερωτεύομαι
των ποιητών τον ήχο
μαζί σου γεύομαι.

Καβάφη και Σεφέρη
Ρίτσο, Μυρτιώτισσα
κι όσους καθένας ξέρει
κι ας μην τους ρώτησα,
σε τούτα ’δώ τα μέρη
που μένω μόνος μου
δίχως αγάπη ή ταίρι
εγώ κι ο πόνος μου.

Πόρνη, κάποιοι σε λένε
πόρνη δε φαίνεσαι
μα με φωνάζεις «ξένε»
κι όλοι οι άντρες θένε σε,
τα μάτια σου που καίνε
και δάκρυα χύνουνε
τα ποιήματα τούς φταίνε
και μού τα σβήνουνε.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης