Φαντασία

Να βγεις από το κάδρο στο σαλόνι
και δίπλα μου να ’ρθείς στον καναπέ,
να σ’ έχω – να μη σ’ έχω, με σκοτώνει,
βαρέθηκα, πια, τούτο το τουπέ.

Να πιούμε δυο ποτά μπροστά στο τζάκι
κι απέξω να σφυρίζει, να φυσά,
στους ώμους σου να ρίξω το σακάκι
και μέσα τα μαλλιά σου τα χρυσά.

Τα ρούχα μου να βγάλω, τα κουρέλια
και να φορέσω χλαίνη βασιλιά,
εσύ ν’ αρχίσεις, σαν και πριν, τα γέλια
και να κυλιέσαι πάνω στα χαλιά.

Τα κόκκινά σου χείλια μ’ αρρωσταίνει
να μη μιλούν μ’ ολόγλυκια φωνή,
να ξέρεις, κάτι μέσα μου πεθαίνει,
σταμάτα να σωπαίνεις, με πονεί.

Γέμισα ροδοπέταλα το στρώμα
και μύρα, να πλαγιάσουμε γυμνοί,
να μοιάζουν έτσι ανέγγιχτα όλα, ακόμα
και να ’σαι, ω! Να ’σαι τόσο αληθινή.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Δείτε ποιήματα του ιδίου στην ιστοσελίδα Stixoi.info
Επισκεφθείτε το ιστολόγιο ποιημάτων του ιδίου