Καθώς τ' αστέρια τ' ουρανού ανθίζουνε τη νύχτα
το σέλας των ονείρων μου λαμπρή φωτοχυσία.
Σκορπούν τα πέταλα στη γη και λούζουν το σκοτάδι·
βροχή από διάττοντες, της Άνοιξης, λες, κρίνα.
Μαζεύω με τις χούφτες μου σταγόνες κρυσταλλένιες
γυμνός χορεύω στο κενό, σαν κόκκος της κλεψύδρας.
Κάθε σπυρί ανάμνηση, αγάπες που πετάξαν
σαν γερανοί φθινόπωρο, φευγάτα χελιδόνια.
Μου γνέφουν απ' τα σύννεφα, ανεβοκατεβαίνουν
Άγγελοι απ' τον ουρανό, της νιότης μου τα χρόνια.
Νίκος Μπατσικανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου