Θα απλώσω τα φτερά του νου μου στις αχανείς εκτάσεις του κόσμου, μακριά από τη βουή της πολιτείας, θα οδηγώ τη μοναξιά μου με ίλιγγο μηχανής, θα ταξιδέψω στα πέρατα με άνεμο αλητείας!
Θα ατενίζω ορίζοντες σε ευθυτενείς λεωφόρους, φεγγάρι, δύση, ανατολή, σύντροφός μου ένα άστρο, οι φίλοι θε να με ψάχνουν και να ’χω απλήρωτους φόρους, το αεικίνητο θα κυνηγώ της ουτοπίας, το περιστέρι το άσπρο!...
Ένα συνηθισμένο απόβραδο, θα λείψω, θα μπω, έτσι για λίγο, λαθρεπιβάτης σε καραβιών τη ρότα και τρένων ονειροβάτης, απ’ τη ρουτίνα της δουλειάς κι από την πνιγερή αγάπη σου θε να ξεφύγω, θα δραπετεύσω από μια εικόνα ζωής, που έμοιαζε στημένη απάτη…
Ελεύθερος πια θα κυνηγώ του Ηλίου τη φλογερή αχτίδα, πυρπολημένος θα γεύομαι της αμαρτίας τα σκιερά άνθη του πάθους, την ηδονή σε μάτια, σε χώρες μακρινές θα λέω είδα, θα είναι η ζωή μου εναλλαγή τριαντάφυλλο με αγκάθι…
Σε βαθιές μυρωμένες θάλασσες και στήθη παρθένα δωρικά θα βουτήξω τα χείλη μου, σε δηλητηριώδη νερά θα ανάβουν θα σβήνουν οι ορμές, σα φεγγάρια τροπικά θα λιώνουν οι αναστολές, σαν ηφαίστεια πορφύρας…
Και σαν γυρίσω κάποτε, όταν ο κόσμος θα ’χει πια μικρύνει, θα σκύψω κατάχαμα και θα φιλήσω το αγαπημένο χώμα στην αυλή του πατρικού μου θα ’χουν φυτρώσει κατάλευκοι κρίνοι, θα γείρω πια να ξεκουραστώ στο παιδικό μου στρώμα!...
Και τότε όλη η γνώση μου απ’ το πολύχρονο ταξίδι τα βλέφαρά μου θα βαρύνει, θα στοχαστώ και χαρίζοντας τη σοφία σαν ένα πολύτιμο θαλάσσιο στρείδι, για πάντα πια θα κοιμηθώ, καθώς απ’ τα μάτια μου θα σβήνει ο ορίζοντας!...
Αργύρης Ντεγκούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου