Τρίστιχα

Αντισταθείτε κι ας έμειναν οι χαρές βουβές.
Έλα σε παρακαλώ, μην κλαις,
Θα πλημμυρίσουμε.

Στο επόμενο σήκωμα της αυλαίας
Ίσως να μη με δεις στην πλατεία.
Μην τρομάξεις και διακόψεις την παράσταση.

Η Θυσία άπονα εγκαταλειμμένη
Σε σκουριασμένο αυτοκίνητο παλιό
Ν’ αλλάξει ο κόσμος περιμένει.

Μια κάποια ημέρα, ίσως…
Τ’ αδύναμο να ενδυναμωθεί,
Τ’ αδύνατο να υποταχθεί στη δύναμή μου.

Δεν μου μιλάς,
Γιατί οι θάλασσες ποτέ τους δεν μιλούν,
Μονάχα με παράπονο μουγκρίζουν.

Κι ο πόνος πού θα χωρέσει;
Και, πόσο θα κρατήσει αυτό;
Και πόσο θα κρατήσω εγώ;

Δραπέτες απ’ του προορισμού τους το κλωνάρι
Ρυτιδιασμένες σκιές στάθηκαν πάνω στο φεγγάρι
Απεικόνιση ανεκπλήρωτων επιθυμιών.

Και σου ’λεγα: Αυτός μόνο ορίζει
Κι ορίζει λεύτερα να ζούνε τα πουλιά και τα φιλιά.
Ελεύθερα και τα χρυσάνθεμα τ’ Οκτώβρη.

Δώσαμε ολάκερους τους αιώνες.
Και
Δεν πήραμε τίποτα, μήτε στιγμή.

Για τα πετρέλαια, για τα λεφτά;
Γιατί σακατεμένα τα παιδιά;
Ορφανεμένα, πεινασμένα και νεκρά;

Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη

(Για πληροφορίες σχετικά με το νέο βιβλίο της κας. Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη, με τίτλο "Απογειώσεις", ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους:

α) http://www.allbooks.gr/book.php?TitlesID=157484 και
β) http://www.patakis.gr/viewshopcategory.aspx?id=95797). V.M.!