Αυτή, αυτός και τα μυστήρια...

Ζωή που η αναπνοή της χάλασε
Το Ph του δέρματος άλλαξε
Και με το χρόνο το dna μετάλλαξε
Με κάνει να σκεφτώ και να γράψω πάλι.

Για έναν αυτοκινητόδρομο που βλέπω
που θυμίζει αστέρι που πέφτει…
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείς να απομονωθείς…
ούτε στην ερημιά πλέον.

Όλο και κάποιο βλαμμένο με μια…
χαλασμένη εξάτμιση
θα σε κάνει να θυμηθείς ότι στο σύμπαν δεν υπάρχει ησυχία…
Δεν έχει απομείνει ούτε μία ήσυχη γωνιά του, δίχως κενό.

Εκεί θα έγραφα…
το εγώ με τόσο μικρά γράμματα…
που δεν θα μπορούσε να το διαβάσει κανείς.
Ακόμη και αν είχε μεγεθυντικό μυαλό.

Τα μεγεθυντικά μυαλά ξέρουν καλά πως…
υπάρχουν τρεις τρόποι να φτάσεις το άπειρο
Ο ένας κάνοντας το εγώ λίγο μεγαλύτερο του ΕΜΕΙΣ
ο δεύτερος, ο πιο εύκολος, με το να το κάνεις μη ορατό.
Όλα αυτά, στο ήσυχο κενό…
Που δεν υπάρχει…

Έτσι λοιπόν το μόνο που απέμεινε είναι να…
προβάλω στον ουρανό, το ΕΣΥ.
Το κάνω, με τρόπο μοναδικό,
ολογραμματικά, τρισδιάστα…
με τεράστια γράμματα σαν από νέον.

Ο σκοτεινός ουρανός του νησιού μας,
έγινε Λας Βέγκας, δες τον, δικός σου είναι.

Δες τι συμβαίνει όταν το δικό σου ΕΣΥ,
πολλαπλασιαστεί με το γειτονικό.
Τότε γίνεται πολλές φορές μεγαλύτερο του ΕΣΕΙΣ.

Τότε το ΕΓΩ των εχθρών μας μοιάζει μηδενικό.
Αυτός είναι ο τρίτος τρόπος να δεις το άπειρο.
Οι λίγοι λυπημένοι εχθροί μας έχουν και αυτοί τον χώρο τους εκεί…
Εκεί τους συγχωρούμε εκεί τους δίνουμε χρόνο και ουσία…

Αυτό είναι το ορόσημο μας,
αυτό που μόλις είδατε διαβάζοντας…
…αυτό το μικρό ποίημα, ορόσημο.
Τόσο μικρό, όσο το εγώ μας.

Δημήτρης Ζ.